یوسفی مدیرعامل سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس عسلویه: لابی های بومی پران!/ مدیرعامل بومی پارس جنوبی در رادار لابیان/ یوسفی سرمایه پایتخت انرژی است/ یوسفی با اقتدار در پارس جنوبی/ دو نماینده از کمیسیون انرژی در کمین یوسفی/ یوسفی مدیر متخصص بومی در مجموعه صنعت نفت کشور

تصمیم وزیر نفت احترام می گذارم«، این شائبه را در اذهان تقویت می کند که در مقابل تصمیم وزارت نفت مبنی بر تغییر یک مدیر بومی و انتصاب یک نیروی غیر بومی، آنچنان که می بایست، مقاومتی صورت نگرفته است. اما آنچه که داغی این خبر را بیشتر، و سوژه ای برای بحث در رسانه ها و شبکه های اجتماعی کرده است، نه تغییر مدیریت یک سازمان نفتی، بلکه عدم

انتظار و توقع مردم استان از رویکرد یک نماینده مجلس به حذف یک نیروی بومی، و استقبال از انتصاب یک فرد غیر بومی در آن مسئولیت است. افرادی که اخبار، نطق ها و شعارهای نامزدهای انتخاباتی استان برای مجلس دهم را پی گرفته، قطعا شعارها و فریادهای سکینه الماسی در دفاع از نیروهای بومی را به خاطر دارند. به یاد می آورند که ایشان »عزل و نصب نیروهای بومی« را »خط قرمز« خود عنوان کردند، و به تکرار، این شعار تبلیغاتی را در سخنرانی ها و نشست های خود

سر می دادند. هر چند مردم سه شهرستان کنگان، دی عسلویه گالیه هایی به مراتب بیشتر از اهالی شهرستان ّ جم به سکینه الماسی دارند، اما نمی شود تالش هایی که وی برای حوزه انتخابیه خود داشته است را نادیده گرفت. آنچه که امروز سیل انتقادات را به سمت نماینده جنوب استان روانه کرده است، دو سه حرکت ایشان در برکناری نیروهای بومی است. بعد از شایعه فشار

الماسی برای برکناری عبداهلل نادری فرماندار سابق عسلویه، بحث تالش این نماینده برای حذف مهدی یوسفی، گالیه ها و اعتراضات به عملکرد وی را بیشتر، به طوری که این رفتار با هر دلیلی، از سوی مردم و حتی هوادارانش، مورد نکوهش قرار گرفته است. ایرادها به رفتار الماسی وقتی بیشتر نمایان، علنی و شدت گرفت، که خبر حمایت وی از یک نیروی غیر بومی برای مدیریت سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس، منتشر، و از سوی ایشان تکذیب نیز نشد.

استان بوشهر سال هاست درگیر مقوله ای به عنوان »مدیر بومی« است، و این »ترکیب مدیریتی« آنگونه که مردم خواهانند، در سیستم اداری - اجرایی جا باز نکرده است. به همین دلیل است وقتی فردی بومی سکاندار مسئولیتی در یکی از مراکز اجرایی، سیاسی، صنعتی و غیره در استان می شود، مردم انتظار دارند این مسئولیت، دیگر به غیر واگذار نشود. در صنعت نفت که پایگاه بزرگی در استان بوشهر، و به خصوص در منطقه پارس جنوبی دارد؛ و مدیریت های مراکز آن اکثراً در دست نیروهای غیر بومی است، گماشتن یک مدیر بومی کار سخت و دشواری است، و به همین دلیل، نگاه ها و حواس ها در مردم استان، بیشتر به حفظ و نگهداشت مسئولیتی است که در اختیار نیروهای بومی قرار دارد.

در کنار این مهم، نگاه »نفتی ها« به موضوع »نیرو یا مدیر بومی«، نگاه دلپسند و مطبوعی نیست. نفتی ها همیشه کمینگر اختلاف و نزاع ما در باب »نیرو یا مدیر بومی« می باشند. آنان چشم به راه این مشاجره ها و شکایت ها هستند، تا در توجیه گماردن نیروهای غیر بومی مورد ، و کار خود نظر خود، طومارها و مکتوبه های ما را علم، و خواسته ما قلمداد کنند. اتفاقی که هم اکنون مسئولین وزارت نفت برای گماردن نیروی غیر بومی، به آن اشاره و تأکید دارند. بعد از انتصاب سید عبدالجلیل رضوی به مدیرعاملی سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس که با حمایت قاطع نمایندگان مردم استان بوشهر در مجلس هفتم شکل گرفت، مسعود نصوری دومین نیروی بومی بود که با حمایت غالمعلی میگلی نژاد، نماینده مردم بوشهر، گناوه و دیلم در مجلس هشتم، توانست این مسئولیت را در اختیار بگیرد. مسئولیتی که پس از آن، دیگر برای »نفتی ها« جا افتاد که به »بوشهری ها« بسپارندش. با آغاز بکار دولت تدبیر و امید، »مهدی یوسفی«، تنها نیروی بومی نفتی استان بود که بدون

حمایت سیاسی نمایندگان مجلس شورای اسالمی، به مدیرعاملی این سازمان نفتی در پایتخت انرژی منصوب شد. مدیری که با سابقه فعالیت در دو شرکت اصلی صنعت نفت - شرکت های ملی گاز و نفت -، توانسته بود توانمندی خود را به نفتی ها اثبات، و زمینه را مهیا نماید. مدیرعاملی که در بهمن ماه سال 93 به عنوان مدیر نمونه وزارت نفت انتخاب، و درپنجم شهریور ماه سال 95 توسط همین سکینه الماسی و در حضور وزیر نفت و اعضای شوراهای اسالمی شهرستان عسلویه، به دلیل »تعامل سازنده اش با محیط پیرامونی، مسئوالن و جوامع محلی« مورد تقدیر قرار گیرد. این تعامل ها و تقدیر و تبریک ها اما از سال

گذشته، و با سخنرانی سکینه الماسی در بین هواداران خود، و وعده »برکناری یوسفی تا دو هفته دیگر«، جای خود را به مخالفت و تلاش به حذف مدیرعامل »بومی« سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس داد. ناسازگاری و اختلافی که

الماسی واهمه ای از هویدا شدنش نداشت، و پذیرای انتقادات و اعتراض هایی شد، که تصورش ممکن می نمود. آنچه که روشن و قابل پذیرش است، تغییرات مدیریتی است. تغییراتی که الزمه دوام و پویایی سیستم است، و یوسفی نیز از این قاعده نمی توانست مستثنی باشد. مهدی یوسفی بیش از 4 سال است که عهده دار این مسئولیت در پارس جنوبی می باشد، و می توان گفت طوالنی شدن مدیریت وی به نوعی متأثر از رضایتمندی مسئولین وزارت نفت و مهمتر از آن، خشنودی مردم استان به خصوص اهالی شهرستان عسلویه از عملکرد وی می باشد. در این راستا، تغییر و جابجایی مدیریتی یوسفی با تصمیم مسئولین نفت، جای گالیه ای نیست، و نباید هم داشته باشد. آنچه که مردم را از این تغییر متأثر و نگران کرده است، بدعتی به نام »بومی زنی« یا به تعبیری »بومی کشی« است. رفتاری که در بین نمایندگان ادوار گذشته استان وجود نداشته، و به نوعی مذموم است و ناپسند. اینکه ممکن است مهدی یوسفی عملکردی قابل نقد داشته باشد، جای تردیدی نیست، و باید نیز نقد شود. اما »تالش برای حذف نیروی بومی« آن هم توسط نماینده ای که شعار حمایت از نیروی بومی سر می دهد و مرتب آن را تکرار می کند ، و همه مردم استانش مخالف با پدیده ای به نام »بومی زنی« باشند، نه تنها قابل دفاع نیست، بلکه شایسته شماتت و مالمت است. اینکه نماینده ای تا خواسته هایش اجابت شود، تریبون تقدیر و تبریک و تجلیل را باز کند، و فردا روز که توان در اجابت خواسته اش کوتاه شد، شمشیر تهدید و حذف را نشانه کند، از قضاوت مردم و موکلینش باز نمی ماند. الماسی تلاش های زیادی برای حوزه و ستانش داشته است. اگر چه برخی از رفتارهای وی قابل نقدند، اما انصافا برخی از کارهای او قابل تحسین و تقدیرند، و مردم، قدردان این تلاش ها می باشند. تبعیض بین موکلان، ورود برای عزل نیروهای بومی، پیگیری نصب نیروهای غیر بومی، و عدم پاسخگویی به موکلانش، چهار رفتاری است که نیاز است نماینده مردم دیر، کنگان، جم و عسلویه به ترمیم آن در سیستم کاری خود بپردازد. به نظر می رسد نزدیکان و مشاوران الماسی در دور و نزدیک شدن وی به این چهار رفتارایفا کنند، که با عرض تأسف اینگونه نبوده است. الماسی و نزدیکان وی باید به این رسیده باشند که بزرگترین حامی و پشتوانه آنان همین ردمند. مردمی که همواره حامی نماینده خود بوده اند، و خواهند بود. حیف است که ناخواسته، فرصت خدمت به مردم را با برخی رفتارهایی که می توانست از سکینه الماسی سر نزند، ازدست برود. فرصتی که ممکن است فردا روز برای به دست آوردنش، حسرت فراوانی بکشیم.