به گزارش آرانیوز، این اندیشکده می‌نویسد: در پیش‌نویس معاهده‌ای که به یک دیپلمات آمریکایی در مسکو تحویل داده شد، دولت روسیه خواستار توقف رسمی توسعه ناتو به شرق، توقف دائمی توسعه بیشتر زیرساخت‌های نظامی این ائتلاف (مانند پایگاه‌های نظامی و سیستم‌های تسلیحاتی) در قلمرو شوروی سابق، پایان دادن به کمک نظامی غرب به اوکراین و منع استقرار موشک‌های میان‌برد در اروپا شد. پیام روسیه کاملاً روشن بود: اگر به طور دیپلماتیک به این تهدیدات رسیدگی نشود، کرملین مجبور می‌شود دست به اقدام نظامی بزند.
سیاست‌گذاران غربی با چنین نگرانی‌هایی آشنایی دارند، چون سال‌ها با این استدلال نسبت به آن‌ها واکنش نشان داده‌اند که مسکو حق وتو تصمیمات ناتو را ندارد و هیچ دلیل مناسبی ندارد تا از غرب درخواست کند که به اوکراین سلاح ارسال نکند. مسکو تا همین اواخر با بی‌میلی به این شرایط تن داده بود. با این حال، اکنون به نظر می‌رسد که اگر روسیه به خواسته‌های خودش نرسد، دست به اقدامات متقابل خواهد زد. این عزم راسخ در نحوه ارائه پیمان پیشنهادی به ایالات متحده و قرارداد جداگانه با ناتو منعکس شد. لحن هر دو پیام خیلی جدی بود. تنها یک ماه به غرب مهلت داده شد تا به این درخواست‌ها پاسخ دهد، که امکان مذاکرات طولانی و بی‌نتیجه را از بین برد. و هر دو پیش‌نویس تقریباً بلافاصله پس از تحویل منتشر شدند، اقدامی که به منظور جلوگیری از افشا و جهت‌دهی واشنگتن به این طرح پیشنهادی انجام گرفت.
پوتین دست بالا را در این مناقشه دارد
اگر ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه طوری رفتار می‌کند که گویی دست بالا را در این اختلاف دارد، به این دلیل است که دقیقاً همین‌طور است. طبق اعلام سرویس‌های اطلاعاتی ایالات متحده، روسیه نزدیک به ۱۰۰، ۰۰۰ نیرو و مقادیر زیادی تسلیحات سنگین را در مرز اوکراین مستقر کرده است. ایالات متحده و سایر کشورهای ناتو این اقدام روسیه را محکوم کرده‌اند، اما به طور همزمان اعلام کردند که از اوکراین که عضو ناتو نیست دفاع نخواهند کرد و تهدیدات خود مبنی بر اقدامات تلافی‌جویانه را به تحریم‌ها محدود کرده‌اند.
اما خواسته‌های مسکو احتمالاً یک پیشنهاد اولیه است، نه یک اولتیماتوم. دولت روسیه با وجود اصرار فراوان برای امضای یک پیمان رسمی با ایالات متحده، بدون شک می‌داند که به دلیل تضاد و به بن‌بست خوردن مذاکرات، تصویب هرگونه معاهده در سنای آمریکا تقریباً غیرممکن خواهد بود. یک توافقنامه اجرایی -اساساً یک پیمان بین دو دولت که لازم نیست تصویب شود و بنابراین وجهه قانونی ندارد- ممکن است جایگزین واقع‌بینانه‌تری باشد. همچنین این احتمال وجود دارد که در چنین قراردادی، روسیه تعهدات دوجانبه در مورد برخی از نگرانی‌های آمریکا را به عهده بگیرد تا "تعادل منافع" را به وجود بیاورد.
این مناقشه در چه شرایطی حل‌وفصل خواهد شد؟
اندیشکده کارنگی ادامه داد: اگر دولت ایالات متحده با مهلت قانونی بلندمدت رسمی برای توسعه ناتو و تعهد به عدم استقرار موشک‌های میان‌برد در اروپا موافقت کند، کرملین می‌تواند از چنین شرایطی راضی باشد. همچنین ممکن است این اختلاف به واسطه توافق جداگانه‌ای بین روسیه و ناتو که حضور نیروها و فعالیت‌های نظامی در مناطق مرزی آن‌ها با یکدیگر از دریای بالتیک تا دریای سیاه را محدود می‌کند تا حدودی حل‌وفصل شود.
البته هنوز مشخص نیست که آیا دولت بایدن مایل به تعامل جدی با روسیه است یا خیر. به دلیل تضاد سیاسی داخلی و این حقیقت که معامله با پوتین منجر به انتقاد از دولت بایدن مبنی بر تسلیم شدنش در برابر روسیه می‌شود، عده زیادی در آمریکا با هرگونه توافقی مخالفت خواهند کرد. مخالفت‌ها در اروپا نیز شدید خواهد بود، جایی که رهبران اروپایی احساس خواهند کرد که یک توافق حاصل مذاکره بین واشنگتن و مسکو آن‌ها را به حاشیه می‌برد و قدرت تصمیم‌گیری آن‌ها را کاهش می‌دهد
