به گزارش آرانیوز، کوهنوردی یکی از رشته های پرطرفداری است که بیشتر مردم به
صورت تفریحی به آن می پردازند در حالیکه عده ای نیز به صورت حرفه ای آن را
دنبال کرده و رویای فتح قله های بلند را در سر می پرورانند.
علیرضا نوروزی یکی از ورزشکاران محبوب نیشابور است که ۲۳ سال از عضویتش در هیات کوهنوردی نیشابور می گذرد و جزو معدود کوهنوردان ایرانی است که هیمالیانوردی را در کارنامه خود دارد.این جوان پرتلاش تاکنون با صعود به دوقله ۸ هزار تایی وارد مرحله جدیدی از فعالیت خود شده و امیدوار است بتواند طی سه سال به عضویت باشگاه ۸ هزار تایی ها درآید که با توجه به هزینه بالای این اعزام ها، این مهم جز با حمایت مسئولان و مردم ممکن نیست.
در این راستا دقایقی را با این ورزشکار به گفتگو نشستیم.
چه عاملی باعث شد که در میان رشته های ورزشی گوناگون کوهنوردی را انتخاب کنید؟
در دوران راهنمایی در رشته کاراته فعالیت داشتم و در کنار آن کوهنوردی هم
می کردم. در یکی از برنامه های تمرینی کشکک پایم در رفت و تا یک ماه گچ بود
و بعد از آن برای قدرت گرفتن پایم، کوهنوردی را به من پیشنهاد دادند، پس
از آن فعالیت در این رشته را ادامه دادم.
از دوران فعالیت خود در این رشته بگویید؟
طی این سال ها دو دوره دبیر و یک دوره مسئول روابط عمومی هیئت کوهنوردی
شهرستان نیشابور بودم.در سال ۸۵ تیم کلونی برای صعود به قله برودپیک در
کشور پاکستان با هشت هزار و ۴۷ متر در نیشابور تشکیل شد و من عضو آن بودم
که پس از تمرین های زیاد اعزام این تیم لغو شد. در همان سال صعود زمستانی
به قله دماوند داشتیم که با شرایط سخت موجود کار بسیار بزرگی انجام شد به
صورتی که ما اولین تیم در خراسان بزرگ بودیم که توانستیم این قله را فتح
کنیم و پس از آن هر ساله این صعود را دارم.ما جزء ۴ تیمی بودیم که توانستیم
به خط الراس بزرگ اشترانکوه که دومین خط الراس فنی کشور است، صعود کنیم و
پس از آن یک بار هم در زمستان به قله آرارات ترکیه رفتم.
ورزش برون مرزی را از چه سالی به طور جدی آغاز کردید و تاکنون به چه قله هایی صعود کرده اید؟
از سال ۹۴ کوهنوردی برون مرزی را به طور
اساسی شروع کردم و تمام صعودهای من به صورت انفرادی است چرا که در اعزام
های برون مرزی دو مسئله وجود دارد، یکی هزینه های بالای مالی و دیگری
تمرینات سخت و نفس گیر که اجازه کار تیمی را نمی دهد.در سال ۹۴ توانستم به
قله های کورژنفسکایا در کشور تاجیکستان به ارتفاع هفت هزار و ۴۹۵ متر، از
بیس کمپ تا قله به مدت ۹۶ ساعت صعود کنم و قله کومونیزم به ارتفاع هفت هزار
و ۱۰۵ متر را نیز در همین کشور در مدت ۵۴ ساعت طی کردم که تنها ایرانی
صعودکننده به این دو قله بودم که رکوردی برای کوهنوردی کشور ثبت شد.سال بعد
از آن قله مرتفع خانتانگری را در ۷۰ ساعت و لنین را طی ۴۷ ساعت فتح کردم
که به دلیل کمک به یک کوهنورد دیگر، نتوانستم به قله پرومدا صعود کنم.
تنها ایرانی هستم که توانستم طی یک سال ۴ قله از ۵ قله فلات پامیر را به ساعت از بیس کمپ فتح کنم.
از باشگاه ۸ هزار تایی ها برایمان بگویید؟
در حال حاضر در جهان ۱۴ قله بیش از ۸ هزار متر وجود دارد که پنج قله در پاکستان و ۹ قله در نپال واقع شده و در حال حاضر من وارد این ۸ هزار تایی ها شده ام.کسانی که این ۱۴ قله را فتح می کنند به عضویت باشگاه ۸ هزار تایی ها در می آیند که تا کنون حدود ۴۰ کوهنورد در جهان وجود دارند که توانسته اند به این قلل صعود کنند که از این تعداد تنها ۱۵ کوهنورد موفق شده اند بدون اکسیژن این کار را انجام دهند. کمترین زمان برای فتح این قله ها هشت سال بوده و تمام تلاش من این است که طی سه سال بتوانم به جمع باشگاه ۸ هزارتایی ها بپیوندم.
صعودهای برون مرزی چه مقدار هزینه برای شما داشته است؟
هزینه ها بسته به شرکت طرف قرارداد متغیر است چرا که هر کدام خدمات خاصی را ارائه می دهند؛ با توجه به هزینه های بالا و توان مالی ام، اصولا با شرکت های درجه ۳ قرارداد می بندم و بیشتر کارهایم را خودم انجام می دهم.هزینه من در اعزام تاجیکستان با توجه به پایین بودن قیمت ها، ۱۵ میلیون تومان و در قرقیزستان و پاکستان به ترتیب ۴۶ و۱۳۰ میلیون تومان شد.این را هم بگویم سال گذشته طی حادثه ای تمام تجهیزات و لوازم من در جیپی بود که در برگشت از اسکاردو تمام این تجهیزات از بین رفت که امروز اگر بخواهم آن ها را خریداری کنم باید بالغ بر ۵۰ میلیون تومان هزینه کنم.
با توجه به هزینه های بالای این رشته آیا از شما حمایت می شود؟
کوهنوردهای حرفه ای شهرهای دیگر توسط شهرداری شهر خودشان حمایت می شوند و تمام هزینه های آن ها پرداخت می شود ولی در نیشابور متاسفانه از منحمایتی صورت نمی گیرد. زمان اعزام برای فتح قله خانتانگری رئیس وقت اداره ورزش و جوانان در مراسم بدرقه اعلام کردند مبلغ ۵ میلیون تومان تا قبل از برگشت به خانواده من پرداخت می کنند؛ بعد از برگشت برای من مراسم تجلیل گرفتند و از من خواستند که اجازه دهم عنوان کنند این مبلغ پرداخت شده است و من هم قبول کردم؛ ولی اکنون پس از این همه مدت و با تغییر رییس اداره، هنوز هیچ مبلغی به من پرداخت نشده است.
تنها در صعود قرقیزستان با پیگیری های دکتر مظفری ۱۰میلیون تومان از هزینه هایی که متقبل شده بودم از طریق نمایشگاه بین المللی به من برگشت.از طرفی شورای اسلامی شهر مصوبه ای برای حمایت از نخبه های فرهنگی، ورزشی و دارد که به آن ها سکه طلا هدیه می دهند، سال گذشته من ۲ مدال برنز کسب کردم که از آن زمان هنوز تعداد ۵ سکه به من تحویل داده نشده است.یک سال هم که مدیر عامل سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری قول پرداخت ۱۵ میلیون تومان توسط حامیان مالی را دادند و آن هم هنوز محقق نشده است.
با شرایط موجود آینده ورزشی خود را چگونه می بینید؟
سال گذشته هزینه صعودهای من بیش از ۱۳۰ میلیون تومان شد که تنها برای ۳۰ میلیون آن موفق شدم، حامی پیدا کنم و مابقی را خودم پرداختم. امسال برای اعزام به پاکستان باز هم هزینه ها به عهده خودم بود و حتی اداره ورزش و جوانان هیچ حمایتی از من نداشته است، در حال حاضر با توجه به قیمت بالای دلار آزاد برای صعود به این قله ها زندگی خود را به حراج گذاشته ام و از افراد زیادی پول قرض کرده ام تا بتوانم افتخار دیگری برای کشورم بیافرینم.
باید بگویم اگر شرایط در نیشابور تغییر نکند، نمی توانم کار را ادامه دهم و مجبورم به شهردیگری بروم چرا که سال های گذشته از شهرهای همجوار پیشنهادهایی برای حمایت های مالی به من داده شد ولی تعصب به شهرم نیشابور مانع پذیرش آن ها شد.
چرا دلار دولتی نگرفتید؟
برای دریافت دلار دولتی اگر از طریق فدراسیون اقدام کنم باید یک جفت کفش آهنی بپوشم که در نهایت شاید بتوانم هزار دلار بگیرم در حالیکه دوستان با رایزنی و روابط در سطح خرد و کلان می توانند این موضوع را به راحتی حل کنند.
آیا خانواده در این مسیر همراه شما هستند؟
هیچ کسی راضی نیست که فرزند یا همسرش از او دور باشد و گاهی تا دو یا سه ماه او را نبیند، قطعاً سختی و فشار زیادی نیز به آن ها وارد می شود با این همه همسرم همیشه حامی من بوده و در تامین هزینه ها کمک بسیاری به من کرده است.
چرا برایتان مراسم بدرقه برگزار نکردند؟
راستش را بخواهید من از مسئولان شهرستان ناراحتم، مسئولان شهرستان حمایت
حداقلی خود و حتی پرداخت بدهی هایشان را دریغ می کنند حال چگونه برای اعزام
به قلل پاکستان با آن ها عکس یادگاری بگیرم؟ مسئولان همیشه فقط از عکس
های یادگاری من استفاده می کنند.
من از جان، مال و کارم برای افتخار شهر و کشورم مایه می گذارم، ای کاش مسئولان هم ذره ای کار انجام دهند مگر من جز برای شهرم چیزی خواسته ام؟ اگر این صعود را هم با موفقیت پشت سر بگذارم یک رکورد جهانی برای ایران و شهرم نیشابور ثبت می شود.من شهرم و مردمش را دوست دارم و خواهشم از مردم نیشابور این است اگر می توانند از من حمایت کنند، توان مالی من به پایان رسیده است و با این شرایط دیگر نمی توانم از نیشابور عازم ۸ هزار تایی ها شوم.
در پایان باید بگویم اگر شرایط به همین منوال پیش رود سال های بعد مجبور می شوم در کنار پرچم پر افتخار و مقدس جمهوری اسلامی ایران علیرغم میل باطنی برای تامین هزینه هایم با پرچم دیگر کشورهای منطقه به سایر قله ها صعود و پرچم آن ها را نیز در این قلل به اهتزاز در آورم.
